Op dinsdag 7 juli 2020 debatteerde de gemeenteraad over de Jaarrekening 2019. PvdA Maastricht was bij monde van fractievoorzitter Manon Fokke bijzonder kritisch op het werk van het college en vroeg zich af: Wat voor stad willen we zijn? Maastricht verdient zoveel beter!
Lees hier de inbreng van de PvdA in eerste termijn (gesproken tekst geldt)
Voorzitter, normaal gesproken hebben we rond deze tijd van het jaar altijd 10 minuten om u mee te nemen in wat de PvdA vindt van de plannen van het college. Een mooi moment om de goede en slechte dingen te bespreken. Dit jaar hebben we echter maar 6 minuten, we zullen ons dan ook beperken tot wat niet goed gaat en eigenlijk komt dan ook wel zo’n beetje alles uit 2019 aan de orde. We begonnen 2019 met de spionage-affaire. Nog steeds een onderwerp met een groot “kan niet waar zijn” gehalte. Helaas bleek alles waar, en plukken we daar vandaag de dag de zure vruchten nog van. En dat het college twee weken nodig had om het vonnis van de rechter op zich in te laten werken en niet meteen toegaf dat de rechter gelijk had, zegt eigenlijk genoeg. Net als uw recente briefje aan de Rekenkamer, maar dat komt op een later moment zeker nog aan de orde.
Voorzitter, eind maart stortte pardoes, of toch niet zo pardoes, een gedeelte van de stadsmuur in. Je kunt je met terugwerkende kracht afvragen over welke magische krachten onze oude stadsmuur beschikt dat hij, voordat ook nog maar iemand op het stadhuis het in de gaten had wat er speelde, voorzag dat onze stad langzaam afbrokkelt en dit vrij beeldend en pijnlijk duidelijk maakte. Wat ook duidelijk werd op dat moment, is dat er in de stad nodig behoefte is aan een goed fietsplan met stallingsbeleid, want onze wethouder had nog maar net z’n fietsje geparkeerd, om aan de pers uit te leggen dat er toch echt een gat in de muur zat, toen zomaar z’n supersonisch snelle fiets vliegensvlug verdwenen bleek.
Hoe zat dat ook alweer met die muur? Er was ontdekt dat er iets gaande was, maar onderzoek had aangetoond dat het allemaal zo erg niet was. Voelt u de vergelijking al aankomen? Op het stadhuis hadden ze wel door dat Den Haag flink had lopen korten op de budgetten voor het sociaal domein, maar in Maastricht hadden ze daar iets op gevonden: 1) haal al reservepotjes die er nog zo’n beetje zijn leeg (en vul zo structurele uitgaven met incidenteel geld) 2) introduceer draaiknoppen, want met die knoppen komt alles goed. Maar net als bij de muur kwam het niet goed, maar ging het helemaal fout en is dit college gierend uit de bocht gevlogen. En het erge is dat de raad eindeloos moet vissen naar informatie. Het is altijd net iets anders dan je denkt dat het is. Bij de zorggelden wordt niet netjes gemeld dat we veel geld verloren zijn. Nee, nee, in de rapportage sociaal domein lezen we dat de rechtmatigheidsonderzoeken geld hebben opgeleverd. Ja, dames en heren, dat is de zin in de rapportage waarmee dat dossier aan het rollen kwam. Je voelt je hier in deze zaal af en toe werkelijk als Pieter Omtzigt. Je moet duwen, vragen en doorvragen. Het is echt niet normaal wat er in Maastricht de afgelopen jaren gebeurt. En als je dan eindelijk hoopt dat de bewoners van onze stad te horen krijgen hoeveel zorggeld er daadwerkelijk verloren is gegaan, dan is er altijd nog de stadsadvocaat met een advies dat het bedrag toch echt niet openbaar gemaakt kan worden en alle raadsleden van de coalitie stemmen daar klakkeloos mee in. Hoe staat het eigenlijk met de zorggelden? Is conform eerdere mededelingen alles afgerond? Laat me raden: niet afgerond. Wat als dat wel het geval is, vervalt de reden voor de vertrouwelijkheid en moet u alsnog met de billen bloot. En waarom denk ik nu dat dat niet gaat gebeuren? Zou het geen idee zijn als onze Rekenkamer zich eens over die zorggelden zou buigen?
En toen kwam het Songfestival of eigenlijk ook weer niet. Het plafond van het MECC verdient met terugwerkende kracht een lintje. Want wat heeft dat dak ons een hoop ellende bespaart. Want toen, toen kwam ineens de onheilstijding van het stadhuis: er zat niet alleen een gat in de stadsmuur, nee, er zat ook een gat in onze begroting. Hoe groot dat gat is, weet, vrees ik, niemand. Bij een spelletje op tv ben je blij met de verdubbelaar. Nou dit college kan het ook, van 6 miljoen, naar 12 miljoen, nee naar 25 miljoen. En nee voorzitter, voordat u mij vertelt dat ik daar vandaag niet verder over mag gaan, omdat dat niet voorligt, zal ik zelf op iets anders overgaan, maar weet alvast dat hier het laatste woord nog lang niet over is gezegd, want het is te zot voor woorden dat u denkt overal een potje van te kunnen maken en dat de stad vervolgens op de blaren mag zitten.
Ik hoop dat u net als bij de stadsmuur een grondig onderzoek gaat doen naar hoe het werkelijk zit. Net als bij de muur zult u ongetwijfeld loopgraven tegenkomen, want u wapent zich maar wat graag tegen oppositievuur. Ik hoop dat u onderweg geen schietgaten tegen zult komen, want hoewel ik de sfeer in de raad van Maastricht vaak ver beneden het nulpunt vind, hoop ik dat u op inhoud gaat acteren, al ben ik daar zelfs niet altijd van overtuigd. En in the end hoop ik dat een stadsbestuur eindelijk gaat doen waarvoor het is aangesteld: de stad besturen. Maastricht verdient zoveel beter dan u op dit moment laat zien.
Ik sluit af. Tijdens het KPMG debat had ik ineens het gevoel dat u mij ergens aan deed denken. In de eerste plaats dacht ik aan Buurman & Buurman, maar dat kon niet waar zijn, Buurman & Buurman zijn immers 2 vrolijke mannetjes, terwijl u zelden aan de omschrijving vrolijk voldoet, daarnaast weten zij het altijd te fixen en dat lijkt u nou juist niet te kunnen. Nee, ik moest dieper graven in mijn geheugen. Uw optreden deed me denken aan FC Knudde en nee dat is geen compliment. Ik hoop dat u het zich eens een keer aantrekt, niet boos en verveeld naar de oppositie kijkt, maar gewoon eens denkt: hoe komt dat nou dat ze dat van ons vinden? Een beetje zelfreflectie in deze zaal zou wonderen doen!
Luister hier het debat nog eens terug (bijdrage PvdA in eerste termijn start op 37 min. 20 sec.):
