Door bossen van windmolens naar een bruinkolenmijn in Duitsland: omwenteling!

Op zaterdag 25 april jl. fietste ik vanuit Maastricht naar Keyenberg en Immerath. Twee plaatsjes in Duitsland op 8 kilometer van elkaar gelegen niet ver van Erkelenz. Nog geen 50 kilometer van Parkstad en Roermond. Een stukje verder vanaf Maastricht, maar fietsbaar. Dichtbij dus.

Waarom deed ik dat? En waarom kwamen zo’n 6.000 anderen uit heel Duitsland, Polen, België en Nederland naar Immerath, een leeg en verlaten spookdorp op de rand van een bruinkooldagbouwmijn? Een verbond van klimaatverdedigers, zoals Fossielvrij en Greenpeace, en lokale actiegroepen als BUND NRW hadden opgeroepen tot het vormen van een menselijke keten tegen de uitbreiding van Europa’s grootste bruinkoolwinning bij Garzweiler.

Een “Anti-Kohle-Kette” als symbolische grens. Halt aan de dagbouw die gaten slaat zo groot dat de stad Keulen er met gemak geheel in verdwijnt, halt aan de winning van fossiele brandstoffen die door verbranding een ziekmakende hoeveelheid CO-2, kwik, arseen en fijnstof de lucht in slingeren, halt aan de sociale afbraak van twaalf dorpen in naam van onze zucht naar energie en van de commerciële honger van energiegiganten.

>

foto links: Oliver Berg/dpa Aachener Zeitung 25042015, foto rechts: Coen van der Gugten

foto links: NRC handelsblad 27042015, foto rechts: Universiteit van Heidelberg

>
Niet alleen uit internationale solidariteit stapte ik op de fiets om met de Duitsers te demonstreren. Ik fietste ook naar Keyenberg en Immerath om te laten zien dat het ook Nederland aangaat: Nederland koopt 25% van de energievoorraad in Duitsland, Nederland bevindt zich in de meest luchtvervuilde gebieden van Europa (bruinkool is vervuilender dan steenkool en levert minder energie op, zodat het dicht bij de mijn moet worden verwerkt), het grondwaterpeil in Limburg daalt doordat de 450 meter diepe groeve drooggehouden moet worden … genoeg redenen dus om deel uit te maken van deze menselijke keten.

>

foto boven en onder: Coen van der Gugten

>
Heel anders dan tijdens mijn fietstocht naar de rotte kerncentrale in Tihange op
15 maart van dit jaar die me een onbehaaglijk gevoel gaf van “hier kun je niet meer leven als het misgaat”, liet zaterdag de noodzaak van de “Energiewende” zich zien, voelen en ruiken. Als je de bruinkoolmijn nadert, verandert het landschap, verandert de lucht en veranderen de dorpen: het is er al, nu, en voortdurend. En dat moet anders.

Met heffingen en belastingen. Met zonnepanelen en windmolens. Die molens zijn niet te missen in Duitsland. En met een juichend gevoel fietste ik dan ook door de “bossen” achter Waldfeucht en tussen Katzem en Hottorf. Ja, ze staan midden in de velden, want daar is ruimte en daar wonen geen mensen. Maar het zijn er geen drie of vier, maar vijftien of meer. En dus knaagt het bij mij als ik dan weer door Nederland fiets: willen wij wel echt? Zouden wij niet ook veel meer euregionaal over onze energievoorziening moeten nadenken? Waarom horen we daar zo weinig over?

Toen ik maandag 27 april jl. in mijn krant de economiekatern opsloeg, was ik ook niet blind voor de andere kant van mijn antibruinkoolprotest: de uitstootboetes die de Duitse minister van Economie en Energie, Sigmar Gabriel (SPD), de bruinkoolcentrales wil gaan opleggen, zouden wel eens flink wat banen kunnen gaan kosten. Terwijl ik in Immerath hand-in-hand stond met bezorgde burgers, werd in Berlijn geprotesteerd door de vakbonden. De bonden vrezen dat de strafheffing sluiting van bruinkoolcentrales en het verlies van tienduizenden banen tot gevolg zal hebben: na die eerste „dominosteen” zal de hele bedrijfstak instorten. Men spreekt van een structuurbreuk en van een sociale black-out.

>

foto: AFP – NRC Handelsblad 27042015

>
Van klimaatkiller in Immerath tot sociale black-out in Berlijn: het lijkt een onmogelijke keuze. Maar wat als we geen oog hebben voor deze ecologische ramp? Wat als we niet willen beginnen met nadenken over oplossingen voor onze ongebreidelde energiezucht? Het kan en het moet anders.
Met kleine stappen, met forse stappen … én met oog voor sociale aspecten.

Ontwaakt, het is de hoogste tijd voor een omwenteling!

Daarom fietste ik naar Tagebau Garzweiler I, daarom fietste ik langs een bijna
8 kilometer lange menselijk keten, een ketting van opgewekt zingende, klappende en de wave makende van mannen, vrouwen en kinderen, daarom nam ik plaats in deze Anti-Kohle-Kette.

En ik draaide die 75 kilometers – tegen de wind in – weer naar huis. Protesteren doet goed, maakt jezelf en anderen bewust … en maakt moe, maar voldaan.

.
Liesbeth van Binnebeke, 28 april 2015
Dit stuk is op persoonlijke titel geschreven.
Het verwoordt, zo hoop ik vurig, het standpunt van heel veel PvdA-ers in Maastricht.

Met dank aan Gert-Jan Krabbendam, fractievoorzitter GroenLinks Maastricht, voor de navigatie en het aangename fietsgezelschap en aan Coen van der Gugten, raadslid GroenLinks Maastricht, voor de mooie foto’s. Foto’s die niet zijn verantwoord, heb ik zelf gemaakt.

>

foto: Coen van der Gugten

Meer informatie over de organisaties achter de Anti-Kohle-Kette:
http://www.bund.net
http://www.gofossilfree.org

Artikel uit NRC Handelsblad:
NRC Handelsblad 20150427
Artikel uit Aachener Zeitung:
http://tinyurl.com/pxk9oq6