Maastricht is een veelzijdige stad met honderdtwintigduizend inwoners. Zo’n stad kan alleen maar goed bestuurd worden als er een visie is op wat we voor een stad willen zijn. We praten hierover met PvdA raadsleden MANON FOKKE, ANITA VAN HAM en HENRI BORGIGNONS. De huidige visie bevat drie pijlers: Woonstad, (Internationale) kennisstad en Cultuurstad.
Als we over de verkiezingen heen kijken is de vraag wat voor stad we willen zijn in 2022 en verder? Wat de PvdA betreft is het essentieel dat een stad ook daadwerkelijk leeft naar een visie. We hebben niet het idee dat het huidige college dat doet. “Neem het wonen,” zegt Manon. “De praktijk strookt niet met de realiteit. Willen we meer toeristen maar ook meer inwoners in de binnenstad, dan raakt het evenwicht zoek. We willen een autoluwe binnenstad, maar DSM gaat een kantoor in Wyck openen. Hoe strookt dat met je autoluwe visie? Er wordt niet vastgehouden aan het bestemmingsplan. Zo gebeurt het vaak in onze stad: er worden zaken uitgevoerd die niet met de visie stroken. De gemeente zou aan de voorkant beter moeten onderhandelen. Ik ben van mening dat wij ons stelselmatig de kaas van het brood laten eten. Het grote geld krijgt voorrang. We doen niets om verkamering in de wijken tegen te gaan met alle gevolgen van dien. Net zoals woningen voor senioren; als zij zouden kunnen doorstromen naar een seniorenappartement, zou dat gunstig zijn voor de woningmarkt. Maar nee, die appartementen krijgen uiteindelijk een andere bestemming of zijn ineens onbetaalbaar voor de gemiddelde oudere.”
ZORG ALS BUURT VOOR DYNAMIEK
“Neem de burger vanaf het begin mee in de vraag: Wat voor stad willen wij zijn in 2022?” vult Henri aan. “Zorg dat mensen zich betrokken voelen bij wat er in hun stad gebeurt. We zien actieve buurten met een visie vanuit buurtbalans, ze zijn bezig met participatie. Als mensen hun stem laten horen, ontstaan er mooie dingen. Buurten kunnen veel zelf. Zorg als buurt voor dynamiek. De politiek kan leren van die dynamiek en moet hem gebruiken, dan gebeurt er iets. Bij grote projecten moet het stadhuis kritisch en standvastig zijn, maar bij buurtgerichte projecten moet de burger aan zet zijn.”
“Er wordt niet doorgepakt door het stadhuis,” vindt Anita. “Ik durf zelfs te stellen dat er sprake is van naïviteit. Voor burgers worden er vaak pas informatieavonden georganiseerd als de belangrijke beslissingen al genomen zijn en hun inspraak niet meer van belang is. We merken dat wethouders vaak niet goed beslagen ten ijs komen, waardoor ze niet slagvaardig aan de onderhandelingstafel zitten, met alle gevolgen van dien. We vervallen te vaak in incidentenpolitiek.”
Henri geeft ook duidelijk aan dat je over grenzen heen moet kijken. “Maastricht is compact, het is vol. Laten we over de stadsgrenzen heen kijken, naar de euregio, maar ook naar ons eigen Limburg. Als de bereikbaarheid verbetert, zijn mensen bereid om op andere plekken te gaan wonen. Het MUMC+ werkt samen met het Klinikum in Aken en met het Zuyderland Ziekenhuis. Het MECC wordt vaak gebruikt voor medische congressen. Kijk naar de TEFAF, naar het toerisme, hoe kunnen we dat nog meer combineren met het cultuurlandschap? Onderlinge verbindingen kunnen de stad veel brengen, we moeten in Zuid Limburg beter met elkaar gaan samenwerken.”
Manon: “Ik denk dat het een goede les is om te stellen: leef naar de visie die er ligt. Dan creëer je bestuurlijke rust en dat gun ik de stad. We willen graag een sociale stad zijn maar dan moet er meer aan sociale cohesie worden gewerkt. En het geluid onder de burgers: ‘Jullie luisteren toch niet naar ons’ is een probleem dat ook aangepakt moet worden. Ik zie het als onze opdracht dat we mensen serieus nemen, zodat we over vier jaar horen: ‘Er wordt met ons gesproken!’ Daarom zouden wij heel graag terug willen naar buurtwethouders. Dan zijn er korte lijnen vanuit de buurten naar de gemeente en vinden er gesprekken plaats met de burger, die in de politiek een luisterend oor vindt. Zo kan de politiek een gevoel van wederzijdse betrokkenheid creëren. Daar ligt een opdracht voor ons allemaal. We moeten terug naar de basis. Omkijken naar elkaar, er zijn voor elkaar.”
“Zet alle bezuinigingen nou eens op een rij,” zegt Anita. “Sommige gezinnen worden gewoon drie keer geraakt. Er is veel meer armoede in Maastricht dan men beseft. Dat moeten we terugdringen in plaats van in de hand werken door verkeerde bezuinigingen. Als er geld wordt gereserveerd voor ‘Jeugd’, geef het geld dan aan de jeugd. Zolang we daar op moeten blijven hameren is de balans niet goed. En wordt het probleem, de kloof tussen arm en rijk, alleen maar groter.”
Stadsdocument is een coproductie van PvdA Maastricht en City Magazine Maastricht
tekst: Vivianne Rijnders
foto: Peter van Hooren
