Antoine van Lune blogt: een zomeravondstage bij de politie

Veiligheid is een ‘hot item’ in Maastricht. Iedereen vindt het belangrijk en iedereen heeft een mening over het veiligheids- en drugsbeleid van de gemeente en politie. Daar ben ik geen uitzondering op. Vele malen heb ik duidelijk gemaakt dat ik weinig heil zie in het huidige drugsbeleid van de burgemeester en dat ik mij zorgen maak over de stijging van het aantal zogenoemde ‘high impact crimes’ (denk aan geweld, inbraak, diefstal en overvallen). Het is gemakkelijk om je mening te geven vanaf de zijlijn, dus ik vond het tijd om eens te zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Deze ervaringen kan ik dan meenemen in de discussies over het nieuwe veiligheidsbeleid. Maandagavond 18 augustus jl. was het zover; een hele avond mee met de Officier van Dienst bij de politie.

Na een dag werken kom ik aanfietsen aan de achterzijde van het politiebureau. De agent bij wie ik in zal stappen, staat al bij de auto’s. De agent straalt duidelijk gezag uit door de nieuwe kleding van de politie. De oude kleding van de politie gaf toch wel een suf beeld van agenten achteraf bekeken.

Eenmaal onderweg raken we aan de praat waarom ik graag een inkijkje wilde bij de politie. De agent (Ron) geeft aan dat hij dacht dat ik vooral vanwege de drugsoverlast een kijkje in de keuken wilde nemen. Daarop geef ik aan dat ik juist geïnteresseerd ben in hoe het er in het algemeen aan toe gaat bij de politie. Tijdens de rit door Maastricht raken we aan de praat over zijn eigen werkzaamheden, de probleemfamilies, drugspanden, drugsrunners, inbraken en veel andere zaken.

We rijden Wittevrouwenveld binnen en aan de Jumbo rijden we stapvoets voorbij. Ron legt uit dat er in het verleden veel problemen waren en dat bepaalde families gebruik maakten van intimidatie en geweld om er gratis te kunnen winkelen. Het personeel was zo bang dat er nooit aangifte werd gedaan, maar signalen uit de buurt over de uit de hand gelopen situatie in de buurt waren voor burgemeester en politie reden om in te grijpen. De situatie is nu onder controle, maar Ron gaat altijd even langs de Jumbo tijdens zijn ritten. Ik bedenk mij terwijl wij aan de Jumbo voorbij rijden dat dit de kleinigheden zijn die het veiligheidsgevoel van burgers vergroot zonder dat Ron er veel tijd aan hoeft te besteden.

Tijdens de rit wordt het mij steeds duidelijker dat goede en voldoende wijkagenten cruciaal zijn in het verzamelen van informatie, signaleren en voorkomen van incidenten. Door de Nationale politie en de reorganisatie die daarmee gepaard gaat dreigt de capaciteit die beschikbaar is voor wijkagenten in het gedrang te komen. Dat vind ik een zorgelijke zaak. Ik hoop dat de burgemeester en politieleiding hier een oplossing voor weten te vinden. De gemeenteraad moet ervoor zorgen dat er voldoende wijkagenten blijven, door daarover afspraken te laten opnemen in het nieuwe veiligheidsplan.

Ondertussen rijden we door De Heeg. Er komt een melding binnen van skimming op de Vissersmaas (bij ’t Pothuiske). Er is niet direct een andere wagen beschikbaar. Daarop besluit Ron om er snel(!) naar toe te rijden. Skimmers blijven vaak in de buurt van de pinautomaat wachten. In korte tijd weten we aan te komen op de locatie, maar eerst rijden we een stuk door om uit te kijken naar verdachte personen. Dit heeft geen resultaat. De getuigen weten wel een beschrijving te geven van twee mannen die zich verdacht hebben gedragen.

Tijdens het vervolg van onze rit komen bij het station nog twee jongens tegen die zich verdacht ophouden voor het station. Volgens een medewerker van de NS waren het drugsrunners. Ron wist bijna zeker dat hij beide jongens ergens van herkende. Na het noteren van hun verhaal en hun gegevens rijden we door naar het politiebureau voor een kop koffie en om de gegevens te controleren. Daar komen we een van de andere agenten tegen die net van plan is om naar de cameraruimte te gaan. Ron besluit om na het controleren van de gegevens van de jongens, die overigens bekenden van de politie blijken te zijn, naar de cameraruimte te gaan. Daar weten we in korte tijd beelden te vinden van de twee mannen die beschreven zijn door de getuigen.

Aan het eind van de dienst maken we nog een rit. Tijdens de rit komt er een melding binnen over een mishandeling van een man door twee mannen bij het station. Snel rijden we naar het station waar ondertussen al twee andere agenten aangekomen zijn. De twee daders zijn er al vandoor, de aangevallen man is helemaal over de rooie en zijn vriendin is erg overstuur. Het blijken Rotterdammers te zijn. De agenten weten de man te kalmeren en op de bus te zetten richting Sittard, aangezien de treinen niet rijden. De agenten vermoeden dat de daders drugsrunners zijn, maar vinden het onduidelijk hoe de onenigheid heeft kunnen ontstaan.

Ondertussen bedenk ik mij dat dit soort incidenten ervoor zorgt dat burgers zich onveilig voelen en klagen over drugsgerelateerde overlast. Ron denkt op basis van zijn observaties niet dat er meer straathandel is, maar dat deze door het drastisch verminderde aantal drugstoeristen vooral zichtbaarder en soms ook agressiever is geworden. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het aantal drugsgerelateerde incidenten gegroeid is. Het aantal registraties van drugsgerelateerde incidenten is namelijk flink gestegen sinds de invoering van de ‘wietpas’ en dat cijfer heeft sindsdien geen noemenswaardige daling laten zien.

Na het wachten totdat de bus vertrokken is, rijden we samen met een agente terug naar het bureau. Het is ondertussen na tien uur ’s avonds en de nachtdienst neemt het over. Terwijl ik in de auto zit, denk aan alle indrukken die ik opgedaan heb en de verschillende onderwerpen die ik met Ron heb besproken. Te veel om op te schrijven in mijn blog, maar genoeg om mee te nemen in de politieke discussies van de komende tijd.